Tag: Woody Guthrie

Gedicht: Pete Seeger


Pete Seeger collage

Pete Seeger

olifantshuiden kregen kippevel
droogstoppels plengden tranen
bureaucraten ontstaken in woede
granny’s ontvouwden een glimlach
als jij
Amerikaans wereldburger
pacifist zanger gitarist
heel even communist (iedereen vergist zich wel eens)
je stem verhief
tegen waanzin wrok en wraak
tegen nationalisme en racisme
de oorlog in Vietnam en Irak
de atoombom en onderdrukking
werkloosheid en uitbuiting

je inspireerde generaties
miljoenen applaudisseerden
je deed troubadours als Joan Baez Bob Dylan
en Bruce Springsteen bloeien en groeien
met je muziekmaatje Woody Guthrie (this machine kills fascists)
trok je van stad naar stad
van universiteit naar picket line (which side are you on)
stak mensen een hart onder de riem
liet hen weten en voelen
dat ze sterk zijn
niet moeten opgeven
de moeite waard zijn om te leven
zoals jij dat hartstochtelijk deed

we horen je alleen nog elektronisch
al speelde je akoestisch
we zullen je niet vergeten
als alle sterren aan de hemel zijn geteld
en onderdrukkers uitgeteld
dan nog zul jij gehoord worden
in sloppenwijken en studentencafé’s
in kroegen en op podia
we zullen onze kinderen vertellen
over je liedjes in onze harten
je was weergaloos
maar tegen Hein uiteindelijk weerloos
but you will never really die
Pete Seeger bedankt RIP

Jan Bontje, 29/30 januari 2014

Gedicht: freight train blues


freight train blues

 

terwijl de cadans van de trein
de hobo’s in slaap sust
en een ontsporing hen niet telt

wist Woody Guthrie
hen te eren
en levend te houden

al stierven ze naamloos
tussen bevroren wielen
in snikhete wagons

of zomaar
in stilte

© Jan Bontje juli 2013

Gedicht: o pus 666


O pus 666

als ik opera zie ik operatie Djakarta
darmstelsel
waar Woody Guthrie
jaloers op zou zijn als hij nog darmen nodig had
maar hij ging te vroeg deze kindervriend zanger gitarist
Leadbelly belde aan en vroeg de weg naar Hamelen
waar ligt dat in Utopia
we want Thomas More Gary Moore Henry Moore Michael Moore
onder de stoeptegels ligt het strand
Tahrir Taksim Malieveld Museumplein Bevrijdingsplein
Place de la Bastille
Erdogangsters RasPoetin
metalen vogels naar Memphis
de blues de blues oh yes de blues
en Dylan en Mozart in concert
in Londen Tokyo Madrid
op het Plein
waar het volk zingt en het schip van staat zinkt
moordenaars beulen die uit de lege hoofden van de massa eten
zwarte diamanten ogen die vragen
waarom heb je ons verlaten
Rosa en Karl glimlachen naar mij
praten over de Spaanse Burgeroorlog
maar vergeet Vietnam niet en Cambodja en Bangladesh
en Congo en Chili en Argentinië en de goelag
water / zee / vocht / druppels / tranen
over de wereld gaan ze heen en weer
onophoudelijk
nooit te stoppen
panta rhei / alles beweegt / staat stil / de tijd
de klok verslapt
Dali grijnst en zegt dat hij het leuk vindt
maar hij vergeet Picasso op de hoek van de straat
met Darwin en Kropotkin
terwijl de zon brandt
en de pleinen vollopen
bazooka’s drones JSF
knallen de feestjes
telefoontjes slavernij
freedom free at last
Martin Luther King Nelson Madiba Mandela Lumumba
Herman Gorter laat een scheet
maar de censor kent zijn vak
in een gedicht begint het morgenrood
maar het lot belooft er geen
dag Anton Constandse
je maande te blijven schrijven want wie schrijft
blijft achter voor tussen om over aan in uit mee tegen
het alfabet zwijgt en wacht geduldig

© Jan Bontje juni 2013

Column: Een oneindig muziekstuk


Een oneindig muziekstuk

Ik herinner me van de muzieklessen op de MULO alleen nog een op het laatste nippertje en met tegenzin gekocht notenboekje waarmee ik niets wist te beginnen. Het is altijd leeg gebleven en met mijn herinneringen verwaaid in de wind. Kortom, een muzikale carrière zat er niet in. Toch zou ik niet zonder muziek kunnen.

Te veel om op te noemen. Vrolijke of treurige muziek: maakt niet veel uit. Als ik me rot voel, luister ik graag naar opgewekte liedjes. Die beuren me op. Of ik denk aan de woorden van Woody Guthrie, die zei, dat hij tot zijn laatste ademtocht zou vechten voor liedjes die je zelfvertrouwen en optimisme versterken. Hij sprak uit ervaring, want hij stierf heel langzaam aan een afgrijselijke spierziekte.

Het leven is als een oneindig muziekstuk: een door onverwachte en onvoorstelbare gebeurtenissen geweven geheel waarin de mens voor korte tijd zijn partijtje mee blaast. Wanklanken en valse noten horen daar net zo bij als mooie en ontroerende melodieën. De laatste overheersen.